قانون کیفیت هوا در سال 1967، قانون عمومی 90-148، 21 نوامبر 1967
در اوایل سال 1967 موضوع بحث برانگیز "پیاده سازی منطقه**********************ا*ی" که در استاندارد ملی گنجانده شده بود، در مقابل استانداردهای منطقه*ی، مورد مناقشه سنگین کنگره قرار گرفت. البته استانداردهای انتشار ملی بوسیله قوانین ایالتی به حاشیه رانده شده بود. در30 ژانویه سال 1967، رئیس جمهوری وقت ،جانسون، استانداردهای ملی انتشار را برای صنایع به شدت آلوده*کننده پيشنهاد کرد[3]. با اين وجود، کمیته سنا در امور عمومی اعتقاد داشت که با اعمال ملاحظات دیگری می*توان نواقص استانداردهای انتشار ملی را جبران کرد. در نتیجه، لایحه ارائه شده باعث لغو استانداردهای انتشار شد و تلاش می*کرد تا برنامه کنترل فدرال تنها درون سازمانهای دولتی بصورت سنتی اجرا شود. در نتیجه، موفقیت این امر به میزان همکاری بین بخش*های مختلف دولت بستگی داشت. با وجود این، دو سال فرصت مطالعاتی روی ایده استانداردهای ملی برای منابع ثابت توسط قانون در نظر گرفته شد، این مطالعات به عنوان پایه*ا*ی برای اقدامات قانونی سال 1970 شد.
قانون کیفیت هوای سال 1967 در برگیرنده موارد زیر بود:


  1. ایجاد نواحی ویژه هشتگانه در ایالت متحده بر اساس شرایط هواشناسی، توپوگرافی و اقلیمی.
  2. طراحی نواحی کنترل کیفیت هوا در ایالات متحده و همچنین بین و درون ایالتها. با استفاده از AGCR می*توان تخمینی از وضعیت آلودگی هوا در آن ناحیه بدست آورد که شامل مواردی مانند اطلاعات هواشناسی، اطلاعات کیفیت هوای آزاد، و لیست انتشارات می*شود.
  3. گسترش و صدور اطلاعاتی در مورد معیار کیفیت هوا برای آلاینده*های خاصی که تاثیر شدیدی بر سلامت و رفاه عمومی داشتند.



  1. گسترش و صدور اطلاعاتی در خصوص روشهای کنترل آلودگی هوای پیشنهاد شده. بر اساس این اطلاعات، دولت فدرال می*توانست در گزارشات خود پیشنهاداتی به سازمان**های کنترل محلی و ایالتی در مورد فناوری*های موجود، جهت رسیدن به کیفیت هوای مورد نظر، ارائه كند. این پیشنهادات نیازمند برقراری پیوند میان تحقیقات دولتی و صنعتی جهت گسترش و اجرای فناوری*ها بود.
  2. نیاز به یک برنامه زمان*بندی شده ثابت برای سازمان**های محلی و ایالتی جهت اجرای استانداردهای کیفی هوا، متناسب با معیار کیفیت هوا وجود داشت. ایالت*ها می*توانستند استانداردهای سختگیرانه*تری را اجرا کنند. اگر یک ایالت طبق قانون عمل نمی*کرد سازمان HEW می*توانست استانداردهای کیفی هوا برای آن منطقه وضع کند. این جدول زمانی سختگیرانه شامل 90 روز زمان برای ارسال یک نامه، پس از دریافت هرگونه معیار جدید براي کیفیت هوا و یا روشهای کنترلی برای آلاینده خاص، و همچنین 180 روز زمان برای تطبیق با استانداردهای کیفی هوا مي*شد. این روند برای هر یک از آلاینده*ها باید تکرار می*شد. اگر یک ایالت این استانداردها را در طول 180 روز بعد از اعلام HEW انجام نمی*داد، دادستان کل ایالات متحده علیه آن ایالت شکایت می*کرد. لذا ایالت*ها مسئولیت اولیه در قبال اعمال قانون را داشتند اما همزمان اختیارات بسیار قدرتمندی نیز به دولت فدرال داده شده بود.


در دو سال بعد از تصویب قانون هوای پاک 1967 برنامه دولت فدرال، طبق جدول زمان*بندی پیش*نرفت. تنها 108 مورد از AQCRs در سال1970 طراحی شده بودند. سازمان کنترل آلودگی هوای ملی[1] که نظارت دولت فدرال بر تمام برنامه*ها را هدایت می کرد، با کمبود کارمند مواجه بود. در نتیجه، هم رئیس*جمهور و هم کنگره قانون جدیدی را در اوایل سال 1970 پيشنهاد کردند.

2-3- اصلاحیه های قانون هوای پاک 1970
روزهای اولیه سال 1970 نوید شروع یک دهه جدید برای محیط زیست بود، چرا که سال جدید با یک قانون هوای پاک در سال 1970 (قانون عمومی 604-91، 31 دسامبر 1970) را به کنگره ارائه کرد. این اصلاحیه*ها دامنه عمل برنامه فدرال در جلوگیری و کنترل آلودگی هوا از منابع ثابت و متحرک را گسترش می*داد. تمام اختیارات مدیریتی که قبلا به HEW داده شده بود به مدیریت سازمان تازه تاسیس حفاظت محیط زیست[2] داده شد. صنایع، سازمان*های فدرال و مدیران ایالتی با
ملزومات و ضرب الاجل*های تازه**ای روبرو شدند.
هدف اصلی این قانون رسیدن به هوای پاک در سطح ملی تا اواسط دهه يا به عبارتی تا جولای 1975 بود. اصلاحیه سال 1970 دو گروه آلاینده را معرفی نمود که باید قانونمند می*شدند: آلاینده*های معیار و آلاینده*های خطرناک. آلاینده*های معیار جهت رسیدن به استانداردهای کیفیت هوای ملی[3]، توسط مجموعه*اي از استانداردهای ملی برای منابع موجود و جدید، قانونمند می*شدند. آلاینده*های خطرناک تحت عنوان "استانداردهای ملی انتشار آلاینده*های خطرناک[4]" بیان شدند. مفاد اصلی قانون به شرح زیر بود:


  1. استانداردهای ملی هوا شامل استانداردهای اولیه برای حفاظت از سلامت عموم و استانداردهای ثانویه برای حفاظت از رفاه عمومی بود که توسط EPA وضع شده بودند. استانداردهای کیفیت هوای اولیه بر اساس "مقادیری بود که برای حفظ و دستيابي به سلامت عمومي لازم مي*نمود، این مقادیر توسط EPA و بر اساس معیارها و برقراري امنیت کافی تعیین می*گرديد". استانداردهای ملی ثانویه بر اساس"مقادیری بود که برای حفظ رفاه عموم... از هرگونه اثرات ناشي از وجود آلاينده*ها، تعیین می*شد". این استانداردها در بخش 109 قانون شرح داده شده*اند.
  2. طبق بخش 11 از قانون، استانداردهای ظاهری لازم الاجرا هستند. تمام ایالات*ها ملزم به اجرای استانداردهای ظاهری هستند. از اینرو قانون صراحتا به حفظ اختیارات ایالت*ها در کنترل انتشار آلاينده*هاي هوا تاکید می*کرد. قبل از شروع به کار یک منبع ثابت لازم بود تا بازرسی*های ایالتی و فدرال، جهت تائید صلاحیت این منابع، انجام شود. منابع ثابت جدید باید در تمامی طول عمرشان شرایط استاندارد را حفظ مي*كردند. استانداردهاي NSPSs[5] تدوين شده برای صنایع و آلاینده*های خاص، در بخش بعدی بررسی شده*اند. در سال 1992 تقریبا 70 منبع مختلف دارای NSPS وجود داشتند، که بسیاری از آنها بواسطه پیشرفت فناوري**های صورت گرفته، تغییر کرده بودند.
  3. استانداردهای ملی انتشار برای آلاینده*های خطرناک در بخش 112 قانون بیان شده بود و در مورد نیروگاههای جدید بکار می رفتند. یک آلاینده خطرناک به صورت زیر تعریف می*شود: "آلاینده*ا*ی که هیچ کدام از استانداردهای آلودگی هوا در مورد آن کاربرد نداشته و آلودگی ناشي از آن بتواند عامل افزایش مرگ و میر و یا افزایش یک بیماری غیر قابل بازگشت یا بیماری معلولیت*زا شود". در ابتدا، در سال 1973 آلاینده*های خطرناک شامل آزبست، برلیوم و جیوه مي*شد ولي در سال 1984، وینیل کلراید*، بنزن، رادیونوکلئیدها، آزبست و انتشارات ناشی از بويلرهای زغال*سنگ سوز به این لیست اضافه شد.
  4. بودجه*های تحقیقاتی اضافی برای تحقیق روی سوختهای بکار رفته در منابع ثابت در نظر گرفته شد، که شامل الف) روشهای پاکسازی سوخت قبل از احتراق به*جای روشهای پاکسازی جریان گاز، ب) بهبود روشهای احترق، ج) روشهایی برای تولید سوختهای مصنوعی یا جدید که پتانسیل انتشار آلودگی کمتری دارند. این بودجه همچنین برای مطالعات بنیادی در زمینه آلودگی هوا، تحقیق بر اثرات آلودگی هوا بر سلامت و رفاه انسانها، و تحقیق در مورد اثرات و علل آلودگی صوتی است. لذا این قانون برای اولین بار نیاز به مطالعه در زمینه آلودگی صوتی رو به*افزایش در نواحی شهری را بیان می*کرد. اداره**ای تحت عنوان آلودگی صوتی و کاهش آن[6] به عنوان زیر مجموعه*ا*ی از EPA راه*اندازی شد. مطالعات صورت گرفته توسط این اداره می*تواند بصورت پیشنهاداتی برای قانونگذاری در آینده بکار رود.
  5. اختصاص کمکهای مالی از طرف دولت به اجرای برنامه*هائی در ایالتها و مناطق محلی، و همچنین برای پیاده*سازی استانداردها در این مناطق.
  6. طراحی کامل نواحی کنترل کیفیت هوا. در نظر گرفتن تمام نواحی درون یک ایالت به عنوان نواحی کنترل کیفیت هوا. AQCRs موجود به همان شکل قبل باقی ماند و مکانیزمی برای طراحی موارد جدید در نظر گرفته شد. حاصل این امر آن بود که تا 31 مارس سال 1971 در مجموع 335 مورد AQCRs طراحی شده بود. 90 درصد از این نواحی درون*ایالتی بودند. در اواسط 1975 تعداد AQCRs به 240 ناحیه رسید.
  7. طرح*های اجرائی ایالتی[7] برای رسیدن به استانداردها با یک جدول زمان*بندی شده همراه بود، اما باز هم بطور مستمر پی*گیری می*شدند تا اطمینان حاصل شود که این طرح*ها توسط ایالتها شروع خواهند شد. طرحهای ایالتی گسترده*ا*ی، به*منظور تامین استانداردهای سلامت و رفاه عمومی یا استانداردهای اولیه در طول 3 سال، طراحی شده بود. قسمت 107 از قانون سال 1970 بیان می*کند که هر ایالت باید مسئولیت اصلی تضمین کیفیت هوا در درون آن ناحیه جغرافیائی را بوسیله عمل به برنامه*های اجرائی به*عهده بگیرد. اگر چه روشهای بکار رفته در هر AQCRs می*تواند متفاوت باشد اما طرح کلی آن باید توانائی رسیدن و حفظ شرایط استاندارد را داشته*باشد.
  8. صنایع ملزم به نظارت و نگهداری از انتشارات ثبت*شده و ارائه آنها به*EPA بودند. این ماده

همچنین به EPA این حق را می*داد که داده*های ثبت شده را آزمایش کند.

  1. اعمال جریمه*هائی برای تخطی از قوانین جاری. مجازات یکبار تخطی از قوانین عنوان شده شامل جریمه*ا*ی از 000/25 دلار در روز یا یک سال زندان یا هر دو بود. برای دومین تخطی، جریمه**ای شامل 000/50 دلار در روز یا دو سال زندان یا هر دو در نظر گرفته شده بود.
  2. استانداردهای انتشار خودرو برای ایجاد کاهشی 90 درصدی در مقادیر سال 1970 وضع شد. این بخش از قانون کاملا بحث برانگیز بود چرا که مقادیر استاندارد تنها توسط کنگره وضع شده بود. یک فرآیند موازی با این استانداردها، به EPA این حق را داد تا استانداردهائی باتوجه به پیشرفت*های تکنولوژیکی و اقتصادی وضع کند. این امر منجر به انعطاف پذیری در قانون می*شد. به مدیریت EPA بودجه*ا*ی داده شده بود تا در صورت صلاحدید یک برنامه یک ساله برای گسترش استاندارد اجرا کند. بودجه*ا*ی نیز برای یک برنامه 6 ساله(1900 تا 1905) جهت گسترش موتورهای احتراق داخلی کم*انتشار برای جایگزینی با موتورهای کنونی اختصاص یافته*بود.
  3. وضع استانداردهای انتشاراز هواپیماها توسط EPA.
  4. شهروندان می*توانستند علیه هر شخصی، شامل دولت ایالات متحده یا علیه هر مدیریتی بخاطر تخطی از استانداردها شکایت کنند. شکایت علیه مدیریت تنها زمانی معنا داشت که در اجرای قانون کوتاهی کرده باشد. این قانون همچنین، دولت فدرال را از امضا قرارداد با شرکتهائی که سابقه تخطی از قانون کیفیت هوا را داشتند منع


[1]- National Air Pollution Control Administration(NAPCA)

[2]-Environmental Protection Agancy

[3]-National Air Quality Standard

[4]-National Emission Standards for Hazardous Air Pollutants

[5]-*New Source Performance Standards

[6]-Noise Polluiton and Abatement

[7]-State implementation plans