خسارات وارده آلودگی هوا بصورت های مستقیم و غیر مستقیم بر اقتصاد فردی و محلی و ملی تأثیر می*گذارد. اندازه گیری دقیق این تأثیرات همیشه مشکل بوده است. در بخش خسارت های اقتصادی مستقیم می توان به مرگ تدریجی فضاهای سبز و جنگل ها در اثر مواجهه با آلاینده های NOx و ازن (O3) ، . . . و یا آسیب به آثار تاریخی، اشیاء و نمای ساختمان ها در اثر ساییدگی توسط ذرات معلق (PM) و یا ترکیبات شیمیایی آلاینده بر روی آنها نام برد.
تعطیل شدن مناطق شهری آلوده شده و درنتیجه تعطیلی چرخه اقتصادی کل سیستم های مالی و شهری از دیگر نمونه های خسارات اقتصادی از نوع مستقیم آن می باشند.
ابتلا به بیماری های تنفسی، قلبی و ریوی و یا تشدید این امراض و در اثر بروز پدیده های گوناگون آلودگی هوا و بستری شدن شهروندان تحت تاثیر قرار گرفته در خانه یا بیمارستان و ورود به چرخه بهداشت و درمان خود نیز هزینه هایی مستقیم و غیر مستقیمی را در بر می گیرد. در گذشته سازمان های داخلی و خارجی برآوردهای دلاری – ریالی متفاوتی را در طول سال ناشی از آلودگی هوا بر شهر تهران ارائه داده اند. عمده این بر آوردها صحبت از ضرور و زیان های ناشی از هزینه بیماران و یا مرگ و میر ناشی از آلودگی هوا داشته است. استنشاق هوای آلوده حاوی منواکسید کربن منجر به افزایش کربوکسی هموگلوبین خون شده که در شخص مواجهه شده از سردرد و بی حوصلگی آغاز و در سطوح بالای آن تا مرگ پیش می رود. از دست دادن قوای تشخیص و دیگر عوارض مثل از دست دادن شادابی نیز در این میان وجود دارد. حال ارزش گذاری اقتصادی رسمی بر حیات (به هنگام مرگ) و یا عوارض دیگر که معمولاً دیده نمی شوند، کاری بسیار دشوار است که معمولاً با مسائل فلسفی، احساسی و مفهومی گره می خورد و به قول فیشر (1909) غیر قابل تبدیل به دلار می شود.
طبق تئوری و شیوه ارزیابی بر اساس سرمایه انسانی، عمر از دست رفته یک فرد مولد نیز در برگیرنده ضررهای دیگری است که چنانچه فرد آسیب دیده از چرخه اقتصاد خارج نمی شد به چرخه اقتصادی فردی و ملی باز می گشت.