- اثر بر سلامت انسان اگرچه دي اكسيد گوگرد و ساير اكسيدهاي گوگرد به طور دقيق مورد مطالعه قرار گرفته*ا*ند، اما هنوز سوالات زيادي در مورد اثر دي*اكسيدگوگرد بر سلامت انسان وجود دارد كه بي*پاسخ مانده است. چون امكان وجود دي*اكسيدگوگرد در هواي آلوده همانند ذرات معلق و رطوبت ،بالا مي*باشد، تفكيك كامل اثرات آلاينده*ها به طور خاص احتياج به چندين بررسي اپيدميولوژيكي دارد. گونه*هاي مختلف جانوري از جمله انسان، به دي*اكسيدگوگرد با علائمي كه در برونش*ها به وجود مي*آيد و با افزايش مقاومت در مسير جريان هوا ارزيابي می شود، پاسخ می دهند [36]. بسياري از افراد به غلظت*هايي بالاتر از ppm 5 پاسخ مي*دهند و برخي افراد حساس*تر در مقادير پايين*تر، يعني هنگام مجاورت با ppm 2-1 آلودگي، متأثر مي*شوند. اسيد سولفوريك محركي قوي*تر از دي*اكسيدگوگرد است، بنابراين مطالعات بيشتري در مورد مجموعه مواد گوگردي به جاي 2SO تنها بايد انجام شود. تجزيه و تحليل مطالعات اپيدميولوژيكي متعدد، يك پيوستگي بين آلودگي هوا با اندازه*گيري غلظت 2SO همراه با ذرات معلق و رطوبت، و اثرات بهداشتي ناشي از تغييرات جدي در كيفيت هوا را به روشني نشان مي*دهد [36]. اين نتايج خصوصاً براي مجاورت كوتاه مدت با آلاينده*ها، صحت دارد. همبستگي بين مجاورت دراز مدت و بيماري*هاي حاد و مرگ*آور به خوبي روشن نيست. نمونه*هايي ازداده*هاي غلظت و اثرات بهداشتي مربوط به آن در جدول 1-6 نشان داده شده است. همانطور كه از اين داده*ها مي*توان دريافت، دي*اكسيدگوگرد همراه با ذرات معلق و رطوبت، توان بالقوه*اي در ايجاد خطرات عمده بهداشتي دارد. (همينطور جدول 1-4 ملاحظه شود). بازنگري جامعي از اثرات فيزيولوژيكي 2SO و 3SO روي انسان و ساير حيوانات در سال 1954 توسط گرين والد [41] انجام شده است. گزارش ارائه شده نشان مي*دهد كه دي*اكسيدگوگرد به عنوان يك گاز محرك قوي، خفه كننده و التهاب*آور است كه اثر آن تحت شرایط عادی ،روي مجاري فوقاني تنفسي مي*باشد. در غلظت*هاي كمتر از حدود ppm 20 ، 2SO تنها اثرات زودگذر ايجاد مي*كند، تا اين تاريخ هيچ اثر مزمن يا تجمعي، هنگامي كه مجاورت معمولی و غير دائم باشد، جدول (1-6): اثرات SO2 در غلظت*هاي مختلف غلظت اثرات ppm 03/0 ميانگين ساليانه استاندارد ملي كيفيت هواي تنفسي براي آسيب مزمن به گياهان ppm 092/0-037/0 ميانگين ساليانه همراه با دود با غلظت g/m3 185، افزایش عوارض تنفسي و بيماري های ريوي ppm 19/0-11/0ميانگين 24 ساعته با وجود كمي ذرات، افزایش مراجعات بيمارستاني افراد مسن به دليل بيماري*ها ی تنفسي افزایش خوردگي ppm19/0 0ميانگين 24 ساعته افزایش مرگ ومیر بر اثر وجود کمی ذرات معلق ppm 25/00ميانگين 24 ساعته همراه با دود با غلظت g/m3 750 ، افزایش ميزان مرگ و مير روزانه سير صعودي ميزان بيماري ppm 3/0 ميانگين 8 ساعته مشاهده آسيب به درختان ppm 52/0 ميانگين 24 ساعته همراه با ذرات معلق، افزایش مرگ و مير مرجع: خلاصه اطلاعات ارائه شده در اداره ملي كنترل آلودگي هوا، معيارهاي كيفيت هوا براي دي*اكسيدگوگرد، AP-50.Washington.D.C:HEW, 1970 در مورد حيوانات، گزارش نشده است. نتايج ساير آزمايش*هاي تجربي [1] نشان مي*دهد كه بايد غلظت*هاي خالص 2SO بالاتر از ppm 1 باشد تا اثرات جدي يا حتي قابل توجه بهداشتي روي افراد سالم داشته باشد. براي ارزيابي پيچيدگي تعيين يك همبستگي قانع كننده بين سلامت انسان و غلظت دي*اكسيدگوگرد در آتمسفر، به نتايج حاصل از دو تحقيق استناد مي*كنيم. در يك تحقيق،شیمل و همکارانش ارتباط افزايش مرگ و مير در شهر نيويورك در طول سال*هاي 1963 تا 1972 با آلودگي هوا كه شاخص آن غلظت 2SO و ميزان دود بوده است، را بررسی کرده اند .آنها دريافته*اندكه وقتي غلظت*هاي 2SO از بالاتر از ppm 22/0 به ppm 03/0 كاهش مي*يابد، مطابق آن میزان مرگ ومیر کاهش نشان نمی*دهد(مقدار دود تقريباً در تمام مدت ثابت است). طبق مطالعات انجام شده در انگلستان شيمل و همكارانش [42] نشان دادند كه مرگ*آوري و بيماري* زایی با كم شدن ميزان ذرات معلق سريع*تر كاهش مي*يابد، در حالي كه ميزان 2SO خيلي تغيير نكرده است. در بررسی*های انجام شده در مورد مراجعه بيماران آسمي به اورژانس طي يك دوره چهارماهه، گلدشتاين و بلوك [43]، هيچ رابطه*اي بين مراجعات روزانه افراد به اورژانس و غلظت روزانه دود يا 2SO براي ساكنين هارلم به دست نیاوردند. در بروكلين آنها مشاهده كردند كه همبستگي شديدي بين مراجعه به پزشك براي بيماري آسم و غلظت روزانه 2SO و نه براي دود، وجود دارد. در بررسی ديگر [44] مداركي ارائه شد كه ارتباط بين دي*اكسيدگوگرد و ذرات معلق را با بيماري*هاي حاد تنفسي در كودكان نشان مي*داد. براساس تحقيقات انجام شده در سال 1972 بر روي كودكان در چهار گروه اجتماعي در نيويورك، دريافتند كه كودكاني كه در گروه سني 1 تا 12 سال هستند و در معرض آلودگي قرار دارند، 20 درصد بيش از كودكان مشابه خودكه در معرض آلودگي قرار ندارند، دچار برونشيت مزمن مي*شوند. افزايش قابل توجه در اين مورد را نمي*توانستند با ساير پارامترها توجيه كنند. اگرچه مطالعات بيشتری انجام شده و مدارك مربوط به معيارهاي كيفي هوا آماده شده است، USEPA بعد از ماه مه 1996 كه هنوز استانداردهاي بهداشتي (مصوب 1970) اعتبار داشتند، ميزان دي*اكسيدگوگرد، در حدي كه حفاظت كافي در مقابل اثرات بهداشتي نامطلوب ناشي از مجاورت با مقادير كم يا شديد آلودگي در سطح ملي تأمين شود را تعيين نمود. با این حال، برخي مناطقي شناخته شده*اند (در ابتدا آنهايي كه هنوز به استانداردهاي كيفي هوا دست نيافته*اند) كه مبتلايان به بيماري*هاي تنگي نفس مكرراً در معرض غلظت*هاي زياد 2SO در كوتاه مدت قرار مي*گيرند. بدين منظور، در دسامبر سال 1996 برنامه*اي پيشنهاد گرديد تا برنامه*هاي ميانجي گرايانه محلي را ايالت به ايالت توسعه دهند. در برنامه ميانجي*گرايانه*، حد نگران کننده برابر ppm 6/0 و حد مخاطره*آميز ppm 2 به مدت 5 دقيقه* در آتمسفر، پيشنهاد شد. در مناطقي كه غلظت از اين مقدار فراتر مي*رود، برنامه پيشنهادي نياز به عمليات اصلاحي دارد.