بررسی راهكار های مقابله با گرم شدن زمین

اولین پیشنهاد آنها جایگزین كردن نفت، زغال سنگ و گاز با انرژی هسته ای است. در مورد جایگزین كردن زغال سنگ به عنوان بزرگترین ماده تولید كننده دی اكسید كربن در مقایسه با میزان انرژی تولید شده و همچنین تولید كننده سمی ترین گازهای جهان، می توان كمی خوشبین بود، اما جایگزین كردن گاز كه به آن سوخت آینده می گویند لااقل تا آینده ای نه چندان نزدیك، دور از ذهن به نظر می رسد. راهكار دیگر، استفاده از انرژی خورشیدی است كه آن هم به دلیل هزینه تمام شده بسیار بالا، فعلا جایگزین مناسبی به نظر نمی رسد.اگر فرض بر این باشد كه تمام انرژی دنیا توسط نیروگاه های هسته ای (چه شكافت و چه همجوش هسته ای) تولید شود و هیچ گاز دی اكسید كربنی از این طریق تولید نشود، آن وقت مشكل استفاده گسترده از الكتریسیته به وجود می آید. یكی از بزرگترین مشكلات هم در بخش حمل و نقل به وجود خواهد آمد. جایی كه فن آوری آن پا به پای فن آوری هسته ای رشد نكرده است و مطمئنا در آینده هم به همین صورت پیش خواهد رفت.

در همین بخش، یعنی صنعت حمل و نقل، گزینه دیگری هم برای كاهش و حتی قطع خروج دی اكسیدكربن مطرح است و آن استفاده از هیدروژن مایع است. حسن این ایده این است كه موتورهای بنزین سوز براحتی می توانند از هیدروژن مصرف كنند، اما از مشكلات آن می توان به حجم باك سوختی اشاره كرد كه باید برای ذخیره هیدروژن استفاده كرد. این مخزن تقریبا سه برابر باك های معمولی باید باشد، البته سوای قسمت خارجی باك كه به صورت یك عایق عمل می كند. از هیدروژن علاوه بر راهكاری برای كاهش تولید گاز دی اكسید كربن، به صورت بالقوه به عنوان سوخت جایگزین بنزین هم نام برده می شود، اما در كنار تمام افراد و گروه هایی كه به آنها اشاره شد، افراد دیگری هم وجود دارند كه عقیده دارند كاهش تولید انرژی به تنهایی نمی تواند از گرم شدن زمین جلوگیری كند، بلكه باید با روش هایی دی اكسید كربن موجود در اتمسفر زمین هم كاهش یابد. تنها گزینه بسیار قدرتمند و سنتی آنها گیاهان، هستند. همه ما بخوبی می دانیم كه گیاهان، دی اكسید كربن هوا را جذب می كنند و اكسیژن پس می دهند، اما بد نیست همه ما این را هم بدانیم كه تنها گیاهانی كه در حال رشد هستند این ویژگی را دارند، به همین خاطر این افراد پیشنهاد می كنند كه در مناطق بسیار وسیعی از جهان باید درختان را برید و به جای آن درختچه ها یا درختانی كه سریع رشد می كنند، كاشت و هنگامی كه رشد آنها پایان یافت آنها را هم برید و درختان جدید كاشت. طبق این نظریه باید آنقدر این كار ادامه داده شود تا میزان دی اكسید كربن در اتمسفر تعدیل شود، اما نكته مهم اینجاست كه این كار نیاز به زمان بسیار زیادی دارد. طرح هایی هم ارائه شده اند كه راهكارهایی برای جذب دی اكسید كربن توسط اقیانوس پیشنهاد داده اند كه البته هیچ كدام فعلا قابل اجرا نیست. در آینده هم باید منتظر طرح های دیگری باشیم چون مشكل گرم شدن زمین، خواهی ،نخواهی در حال تبدیل شدن به یكی از بزرگترین چالش های جهانی است و اگر این بار این چالش برطرف نشود، دوباره همانند اجدادمان جهان دو فصلی خواهیم داشت، با این تفاوت كه این بار ما فصل بندی مان را به زمین تحمیل نمی كنیم كه این زمین است كه ما را مقهور خشم خود خواهد كرد.